Księga Izajasza
Rozważanie 17
"Podnieście oczy"
Elie Wiesel urodził się w Rumunii, w żydowskiej rodzinie chasydów. W czasie wojny stał się więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i Buchenwald. W Birkenau zginęły jego matka i siostra, w obozie w Buchenwaldzie jego ojciec.
Elie Wiesel został znanym pisarzem ukazującym w poruszający sposób cierpienie swojego narodu.
To on zaczął używać religijnego pojęcia Holokaust (całopalenie), w stosunku do masowej zagłady Żydów.
Jednak pośród cennych opisów zmagań narodu wybranego, pojawiły się słowa kwestionujące Bożą obecność i troskę.
Elie Wiesel napisał: "Dziś już nie błagałem. Nie potrafiłem się żalić. Co więcej, czułem się mocny. Oskarżałem. A oskarżonym był Bóg. Przejrzałem na oczy i poczułem się straszliwie samotny na tym świecie bez Boga i bez ludzi. Bez miłości i bez miłosierdzia". „Dlaczego miałbym wysławiać Jego imię? Wiekuisty Pan Wszechświata, Wszechmogący i Groźny, milczał. Za co miałem Mu dziękować?”*
W 49 rozdziale księgi Izajasza, podobne słowa pojawiają się w ustach Izraelitów.
Kończy się 70 lat niewoli, jednak wielu zapomniało o Bożej obietnicy wyzwolenia w wyznaczonym przez Boga czasie, dlatego trudno im przyjąć słowa pocieszenia zwiastujące uwolnienie i wybawienie.
Izaj. 49:10-18
10. Nie będą łaknąć ani pragnąć, nie dokuczy im gorący wiatr ni żar słoneczny, bo ten, który lituje się nad nimi, będzie ich prowadził i zawiedzie ich do krynicznych wód.
11. Poprzez wszystkie moje góry utoruję drogi, a moje ścieżki będą podwyższone.
12. I tak jedni będą przychodzić ze Wschodu, a drudzy z Północy i z Zachodu, a jeszcze inni z kraju Synitów.
13. Śpiewajcie radośnie, niebiosa, i wesel się, ziemio, i wy, góry, rozbrzmiewajcie radością, gdyż Pan pocieszył swój lud i zmiłował się nad jego biedakami!
14. A jednak Syjon mówi: Pan mnie opuścił i Wszechmocny zapomniał o mnie.
15. Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dziecięciem swojego łona? A choćby nawet one zapomniały, jednak Ja ciebie nie zapomnę.
16. Oto na moich dłoniach wyrysowałem cię, twoje mury stoją mi zawsze przed oczyma.
17. Budowniczowie twoi śpieszą się bardziej niż ci, którzy cię burzyli, a ci, którzy cię pustoszyli, wychodzą od ciebie.
18. Podnieś swoje oczy wokoło i spojrzyj: Wszyscy się zebrali, przychodzą do ciebie. Jakom żyw - mówi Pan przyodziejesz się w nich wszystkich jak w ozdobę i przepaszesz się nimi jak oblubienica.
Poczucie opuszczenia i zapomnienia
w. 14 Pan mnie opuścił i Wszechmocny zapomniał o mnie...
Minęło 70 lat niewoli. Chociaż Bóg mówił, że nadejdzie koniec tego trudnego doświadczenia, trwające od lat przeciwności i upokorzenie sprawiły, że Izraelitom trudno było przyjąć słowa zwiastujące zakończenie czasu niewoli.
To co odczuwali na obcej ziemi opisane jest w słowach Psalmu 137:1-4 Nad rzekami Babilonu - tam siedzieliśmy I płakaliśmy na wspomnienie Syjonu. 2. Na wierzbach w tamtej krainie Zawiesiliśmy lutnie nasze, 3. Bo tam żądali od nas słów pieśni Ci, którzy nas wzięli w niewolę, A ciemiężcy nasi - radości: Śpiewajcie nam jakąś pieśń Syjonu! 4. Jakże mamy śpiewać pieśń Pana Na obcej ziemi?
Doświadczenie staje się siłą uderzającą w wiarę naszych serc i często zaprowadza człowieka do doliny beznadziei, do której nie docierają promienie światła. W tym miejscu znalazło się wielu mężów Bożych.
Jednym z nich był Dawid, który z powodu nieprzyjaźni Saula przez piętnaście lat musiał w szczególny stawiać sile ciemności (z czego przez dziesięć lat musiał się tułać)
W trudnym okresie jego życia, pojawiały się chwile zwątpienia i duchowego załamania.
Pośród słów opisujących wewnętrzne zmagania Dawida, wyróżniają się słowa z Psalmu 22, mówiące o zwątpieniu i poczuciu opuszczenia. To słowa, które Pan Jezus wypowiedział na krzyżu.
Ps. 22:2 Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił...? Czemuś tak daleki od wybawienia mego, od słów krzyku mojego?
Z powodu trudnego doświadczenia, które w jego odczuciu przerosło jego własne możliwości, Dawid odczuwa oddzielenie od Pana. Podobnie myśli przyjęli Izraelici, obciążeni 70 latami niewoli.
To poczucie może pojawiać się w życiu dzieci Bożych, gdy nadchodzą doświadczenia, których ich charakter przekracza w naszym odczuciu "krytyczny punkt". Dzieje się tak, gdy zapominamy o naturze życia dzieci Bożych, w którą wpisane są doświadczenia czyniące naszą wiarę "wartościowszą, niż znikome złotu w ogniu wypróbowane" (1 Piotra 1:7)
Poczucie oddzielenia od Pana może się też pojawiać, gdy doświadczenia trwają przez długi czas i trudno jest nam wytrwać w oczekiwaniu na wypełnienie się Bożych obietnic.
Jak Bóg odpowiada na wątpliwości jego ludu?
1. Nie zapomniałem o tobie i nigdy nie zapomnę
15. Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dziecięciem swojego łona? A choćby nawet one zapomniały, jednak Ja ciebie nie zapomnę
Podczas akcji ratunkowej po trzęsieniu ziemi w południowo-zachodniej części Chin, w roku 2008, grupa ratowników, usuwając kolejne warstwy gruzu, zobaczyła poruszający widok matki, zasłaniającej dziecko własnym ciałem.
Tego rodzaju widok nas nie zaskakuje. W największym zagrożeniu, naturalną rzeczą dla każdej matki jest chronić życie dziecka, w gotowości oddania własnego życia.
Bóg mówi do swojego ludu: Choćby nawet matka zapomniała, Ja ciebie nie zapomnę!
2. Jesteś moją własnością - wyrysowałem ciebie na moich dłoniach
16. Oto na moich dłoniach wyrysowałem cię, twoje mury stoją mi zawsze przed oczyma.
Hakak w języku hebrajskim oznacza wyryć, wyrzeźbić na kamieniu lub w metalu
Kapłan, który miał przekazywać narodowi to, co wypełniało Boże serce, nosił na naramiennikach dwa kamienie onyksowe, na których były wypisane imiona plemion synów izraelskich, po 6 imion plemion na każdym z nich
2 Moj. 28:9-11 Weźmiesz też dwa kamienie onyksowe i wyryjesz na nich imiona synów izraelskich. 10. Sześć ich imion na jednym kamieniu, a sześć pozostałych imion na drugim kamieniu, według kolejności ich urodzenia. 11. Jak rytownik rznie pieczęcie, tak ty wyryjesz na obu kamieniach imiona synów izraelskich i otoczysz je oprawą ze złota.
W Nowym Przymierzu...
Jan. 10:11 Ja jestem dobry pasterz... Jan. 10:3 ...owce słuchają jego głosu, i po imieniu woła owce swoje, i wyprowadza je. Jan. 10:14 Ja jestem dobry pasterz i znam swoje owce, i moje mnie znają.
2 Tym. 2:19 Wszakże fundament Boży stoi niewzruszony, a ma tę pieczęć na sobie: Zna Pan tych, którzy są jego...
Bóg wypisał imię swojej własności na Jego dłoni.
Jak mówi Słowo Boże, Pan też odcisnął na nas pieczęć Jego własności, to pieczęć Ducha Świętego...
Efezjan 1,13 W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym!
Gdy schwytano przyszłego niewolnika, jak najszybciej oznaczano go wypalając rozżarzoną pieczęcią znak określające do kogo przynależy.
Otrzymaliśmy pieczęć Ducha Świętego, ducha synostwa i przynależności.
To Duch Święty pobudza nas do wołania: "Abba Ojcze".
Rzym. 8:15 ...wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!
3. Przez cały czas wykonuję swoją pracę
17. Budowniczowie twoi śpieszą się bardziej niż ci, którzy cię burzyli, a ci, którzy cię pustoszyli, wychodzą od ciebie. 18. Podnieś swoje oczy wokoło i spojrzyj: Wszyscy się zebrali, przychodzą do ciebie. Jakom żyw - mówi Pan przyodziejesz się w nich wszystkich jak w ozdobę i przepaszesz się nimi jak oblubienica.
Pan mówi: "Podnieś oczy wokoło i spojrzyj! Zobacz co czynię!"(w.18)
Dzięki temu, że chronię ciebie i we wszystkim współdziałam ku twojemu dobru, budowniczowie są bardziej aktywni niż niszczyciele. To ja sprawiam, że twoi wrogowie odchodzą...
70 lat niewoli i brak oczekiwania na wypełnienie się Bożych obietnic zaowocowało zaprzeczeniem wiary w Bożą obecność oraz niezdolnością dostrzeżenia Jego działania, gdy Bóg zaczął działać.
Człowiek posiada tendencję do zamykania się w kręgu własnej niewiary, własnych obaw i myśli.
Czyniąc to, traci kontakt z rzeczywistością, w której Bóg czyni nowe rzeczy.
Gdy skończyły się działania II Wojny Światowej, nieraz odnajdywano ludzi, którzy kryli się w lasach i w swojej podejrzliwości nie przyjmowali, że wojna się już skończyła. W swoich lękach i obawach byli oni odcięci od rzeczywistości.
Bóg mówi do swoich dzieci: Nie zamykajcie się we własnym świecie pozbawionym nadziei oraz kontaktu z rzeczywistością, gdyż dokonuję wiele nowych i dobrych rzeczy.
Tym co chroni nas przed wejściem w odciętą od rzeczywistości dolinę beznadziei, jest codzienne "podnoszenie oczu" i niezależnie od ilości wyzwań, dziękowanie za rzeczy, które Pan czyni w swojej łasce i mocy.
Apostoł Paweł napisał: Filip. 4:6 ...we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Bogu
Ochroną dla naszych serc są też obietnice Pana.
Bóg przekazywał przez proroków zakończenie czasu niewoli, jednak ludowi ciężko było uchwycić się tych obietnic, podobnie jak później trudno było uczniom Chrystusa uchwycić się obietnicy zmartwychwstania, chociaż wielokrotnie ją przekazywał.
Hebr. 10:23 Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę
Gdy napełniamy nasze serca duchem rozpaczy i zwątpienia, opuszczamy nasz wzrok i przestajemy dostrzegać Boże dzieła. Bóg nawołuje: Podnieście oczy!
Ps. 48:13-15 Okrążcie Syjon i obejdźcie go, Policzcie jego wieżyce! 14. Zwróćcie uwagę na jego wały, Przejdźcie się po pałacach jego, Abyście mogli opowiadać to przyszłemu pokoleniu, 15. Że to jest Bóg, Bóg nasz na wieki wieków. On nas prowadzi poza śmierć.
Ps. 111:2 Wielkie są dzieła Pana, Godne badania przez wszystkich, którzy je kochają.
Stanąć w cieniu krzyża
Pan Jezus wziął na siebie nasz grzech, który sprawił, że Bóg musiał odwrócić swoją twarz.
Dlatego Chrystus znalazł się w miejscu oddzielenia, w którym musiał zawołać:
Ps. 22:2 Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił...?!
Chrystus znalazł się tam, gdzie powinien znaleźć się każdy z nas.
Jednak przez Jego krew, możemy doznać oczyszczenia z grzechów i pełnej, duchowej wolności.
Nie pozwalajmy, by przeciwnik zaprowadzał nas do miejsca oddzielenia i beznadziei, od którego wyzwolił nas nasz Pan...
...........
Nasza modlitwa:
- Pamiętanie o zagrożeniu wpadnięcia w duchową pułapkę i napełnienia serca przekonaniem o milczeniu oraz obojętności naszego Pana wobec naszego życia
- W obliczu doświadczeń, gdy zaskakuje nas ich charakter oraz gdy przedłuża się czas ich trwania, przyjmowanie głosu Pana, który brzmi:
- Jesteś moją własnością i nigdy ciebie nie opuszczę
- Wypisałem na mojej dłoni twoje imię
- Przez cały czas wykonuję swoją pracę
- Pozwalanie Duchowi Świętemu, by wykonywał pracę w naszych sercach objawiając w nowy sposób prawdę o naszej przynależności do Pana, prawdę o synostwie dzieci Bożych
- Kontakt z rzeczywistością Bożego działania
Uchwycenie się Bożych obietnic.
Napełnianie naszych serc dziękczynieniem za wszystko co już Pan uczynił oraz co czyni w obecnym czasie
Pan mówi: Podnieś oczy wokoło i spojrzyj! (w.18)
- Stanie w cieniu krzyża, na którym dokonało się dzieło naszego odkupienia
Oprac. Piotr Ożana